Sport doet iets met je

Thijs kreeg het volleyballen met de paplepel ingegoten. Zijn vader deed het, net als zijn broer, en hij was er vaak te vinden als toeschouwer. Op 8-jarige leeftijd betrad Thijs voor het eerst zelf het volleybalveld in zijn woonplaats Diever. Destijds combineerde hij volleybal nog met voetbal, want ook dat trok zijn aandacht. “Al snel kreeg ik door dat de wedstrijden lastig te combineren waren. Omdat ik meer talent had voor volleybal en ik graag verder wilde komen in sport, koos ik uiteindelijk voor volleybal.”

Hij belandde snel in regionale selecties en op een gegeven moment ook in Jong Oranje. Hij speelde bij verenigingen die op het hoogste niveau actief waren in Nederland, België en Frankrijk. Toen hij geblesseerd raakte op zijn 28^e stopte hij als prof en stapte hij over naar het coachingsvak. Zo was hij assistent-trainer bij Landstede Volleybal en later ook assistent-coach op Papendal. Daarnaast was hij trainer en manager van de volleybaltak van CSE Centre for Sports and Education.

Vlaggendrager op Olympische Spelen

Het mooiste moment uit zijn topsporttijd vindt hij die keer dat hij tijdens de openingsceremonie van de Jeugd Olympische Spelen in Parijs de vlag mocht dragen namens de Nederlandse delegatie. Hij was destijds aanvoerder van het nationale volleybalteam. Maar ook de afgeladen volle stadions tijdens wedstrijden in Brazilië zal hij niet snel vergeten. “Ongekend hoe erg volleybal daar leeft!”

Ook de WK’s in Thailand en India waren onbeschrijfelijk mooie ervaringen. “Ik keek als 17-jarig jochie echt mijn ogen uit. En dat we met Jong Oranje vierde werden van de wereld en tweede van Europa was een ongekende prestatie. Die resultaten zijn nog altijd ongeëvenaard. We hadden een ontzettend goede lichting en een geweldige coach”, vertelt de oud-international die als passer/loper het liefst linksvoor in het veld stond.

Een tip voor organisaties die willen gaan werken met zelfsturende teams? “Ga ,met aandacht op zoek naar de juiste balans. Leg het eigenaarschap bij de juiste mensen. Als je dit goed doet, ontstaat er duurzaam werkgeluk. Ga op zoek naar gezamenlijke verlangens, stel veel vragen en maak passende keuzes. Stippel de route van tevoren nooit helemaal uit. Het is de kunst om zo veel mogelijk te laten gebeuren en niet in te grijpen.”

Start van maatschappelijke carrière

Nadat Thijs in 2019 stopte met profvolleybal werd het tijd om zijn maatschappelijke carrière vorm te geven. Tijdens zijn volleybalcarrière probeerde hij meerdere studies. Hij begon met Maatschappelijk Werk en Dienstverlening aan de Hogeschool van Amsterdam. “Deze studie paste inhoudelijk goed, maar was lastig te combineren met topsport. Ik ben toen geswitcht naar de Johan Cruijff University, richting Commerciële Economie. Mijn propedeuse had ik snel op zak, maar daarna bleek het lastig om gefocust te blijven en ook vakken vanuit het buitenland af te ronden.”

Via via kon hij starten bij uitzendbureau Timing in Apeldoorn. “Dat beviel goed. Ik leg makkelijk contact en had veel aan de vaardigheden die ik had opgedaan als topsporter. Ik zie veel parallellen met top- en teamsport en arbeidsbemiddeling. Je werkt samen aan één doel, je targets staan op een scorebord en als trainer en coach ben je ook bezig met mensen verder helpen in hun ontwikkeling.”

Rugzak vol levenservaring

Als topsporter was hij al gewend om te praten op verschillende niveaus, want hij had niet alleen te maken met teamgenoten, trainers en tegenstanders, maar ook met bestuurders. “Ik deins niet terug als ik aan tafel zit met hoge bazen. Ik ben gewend om een goede indruk achter te laten. Bovendien spreek ik mijn talen en ben ik veel in aanraking geweest met verschillende culturen. Op jonge leeftijd moest ik al behoorlijk zelfstandig zijn. Ik had al een rugzak vol levenservaring voordat ik aan mijn maatschappelijke carrière begon.”

Wat zijn topsportcarrière hem nog meer heeft gebracht? Uitdagingen durven aangaan en leren omgaan met teleurstellingen. “Ik kan goed relativeren. Ik maak mij niet snel druk om dingen waar ik geen invloed op heb.” Hij is net als iedere topsporter fanatiek, maar hij laat zijn fanatisme niet de boventoon voeren. Hij vindt het leuk om te werken in een ambitieus team waar fijn wordt samengewerkt. “De aanpak van Wyzer past bij mij. Ik ben nuchter en ik hou niet van te veel roeptoeteren. Persoonlijke aandacht staat bij mij altijd voorop.”

Nieuwe generatie

Thijs volleybalt nog altijd, bij Hoogeveen Olhaco in de topdivisie. “Het is soms best lastig dit te combineren met een fulltime baan en het gezinsleven. Ik heb drie zoontjes van 5,4 en 2. Ik probeer in ieder geval de late avondtrainingen mee te pakken en de thuiswedstrijden. Een uitwedstrijd laat ik nog wel eens glippen, want ik vind het belangrijk er ook voor mijn gezin te zijn.” Of zijn zoontjes in zijn voetsporen zullen treden maakt hem niet zo veel uit. “Als ze er maar lol in hebben. Volleybal vinden ze zeker leuk. Ze komen vaak kijken en we volleyballen ook wel eens samen in de tuin. Maar ze mogen van mij net zo lief gaan voetballen of judoën. Ik hoop wel dat ze gaan sporten, want sport doet echt iets met je.”