Blog adviseur Jenny Chung

Openheid in contact

Ik zoek een beetje naar het gevoel van beleidsadviseur zijn. Ik heb 14 jaar beleidswerk achtergelaten voor de functie als coördinator. Hoe voelde het ook al weer om aan te sluiten bij een portefeuillehoudersoverleg? Hoe ging het uitwisselen met de leden van een adviesraad ook al weer? Ik kan niet meer terug naar vroeger, omdat ik mijn bagage van de afgelopen vier jaar meeneem.  Wat mij de meeste lol geeft is het contact dat ik heb als beleidsadviseur. Ik vond het heel bijzonder om in de eerste week in Gieten elke dag een collega tegen te komen, waarmee ik in Assen heb gewerkt. Contact vind ik als beleidsadviseur noodzakelijk, omdat ik als vertegenwoordiger van een gemeente uiteindelijk beleid maak die gevolgen heeft voor de inwoner.

Ik spreek als beleidsadviseur inwoners, vrijwilligers, professionals, managers en bestuurders. Ik vind het geweldig om naar de betrokkenheid, deskundigheid en drive van al die verschillende partijen te luisteren. Hun drive geeft mij de energie om mijn werk als beleidsadviseur serieus te nemen, zodat ik hun aangedragen vraagstukken vertaal in plannen die voor hen van waarde zijn. Ik ben hen dankbaar dat zij bereid zijn hun vraagstukken en drive met mij te delen.

Onzekerheid bij een nieuw begin

Als sterrenbeeld ben ik leeuw. Aan mij schort het niet aan trots. Ik handel eerst en zie dan wel waar het schip strand. Dat kan zeker in een organisatie, waarin je al 19 jaar rondloopt. Dan zeggen ze gewoon: ‘Oh, dat is Jenny maar.’ Ik heb genoten van het vertrouwen en de waardering van de collega’s, waar ik de afgelopen jaren mee heb gewerkt.

Het is een tijd geleden dat ik mij zo onzeker voelde. Ik reflecteer op wat ik zeg, wat ik mail en hoe ik overkom. Was ik bij mijn eerste werkgever mijzelf of heb ik mij aangepast? Wat is normaal? Wie ben ik en wat ik wil? Nu zij mij toch niet kennen: wat voor gedrag en kleding kan ik achter mij laten en wat ga ik nu anders doen? Dan komt het mooi uit dat winkelen mijn favoriete hobby is.

Een nieuwe baan zorgt kennelijk voor bepaalde onzekerheden. Mijn eerste angst is dat ik een verwende collega ben. Kan ik de feedback van mijn nieuwe onbekende collega’s aan of komt het op mij over als kritiek? Mijn tweede angst is dat ik een dominante professional ben die denkt alles te weten. Tegenwoordig heb ik overal wel een mening over of een oplossing voor. Kan ik de ander nog de ruimte geven om zijn eigen pad te bewandelen? Mijn laatste angst is dat ik het beleidswerk niet meer leuk vind en ik niet meer met de enthousiasme van vroeger kan bijdragen.

Vertrouwen in het leven

Angsten en onzekerheden horen bij het leven. Het hoort volgens mij ook wel bij een nieuwe baan. Mijn voorkeur is met vertrouwen openheid en onzekerheid tegemoet te treden. Ik heb vertrouwen in mijzelf en in mijn collega’s. Het belangrijkste vertrouwen heb ik in het leven. Een ander zou het god, universum of iets tussen hemel en aarde kunnen noemen.

Ik geloof dat het mogelijk is dat de juiste vraagstukken en de juiste mensen op het juiste moment samen komen. Hierdoor ontstaat er positieve energie, waarmee je samen zelfs beren van de weg kunt schuiven en resultaten bereikt die je vooraf niet had kunnen bedenken. Dit is niet wat ik in elke klus nastreef. Elk gevoel dat mij hieraan doet denken, draagt zeker wel bij aan mijn werkplezier. Ik geloof ook dat ik zo aan mijn nieuwe baan en klus ben gekomen.

Tot slot wil ik terug komen op mijn laatste angst of ik het beleidswerk nog wel leuk vind. Ik heb heel veel lol in de gesprekken die ik namens de gemeente Aa en Hunze heb mogen bijwonen en voeren.  Ik kan zelfs zeggen dat ik de variatie en ruimte in contact heb gemist. Dit zal zeker een aandachtspunt voor mij blijven in mijn toekomstige opdrachten.

Mijn grootste lol zit in het puzzelen. Daar vertel ik jullie de volgende keer meer over.

Beleid maken is belangen afwegen

Ook als beleidsadviseur is puzzelen mijn favoriete bezigheid. Beleid maken is belangen afwegen. Het is een puzzel om alle belangen een goed plekje in het beleidsstuk te geven en de juiste prioriteiten daarin voor te stellen. Beleid is niet perse complex vanwege de inhoud, maar tegenwoordig eerder vanwege de hoeveelheid partijen die betrokken zijn in het maken en uitvoeren van het beleid. Elke partij heeft zijn terechte punt vanuit hun eigen passie en professie. Voor een beleidsmaker is het de vraag of deze belangen passen bij de taak die een gemeente heeft.

Wil ik als beleidsmaker impact maken dan is de grootste puzzel de belangen van nu in balans te krijgen met het maatschappelijk effect voor de toekomst. Het meest betekenisvolle wat ik nu kan doen is een actie voorstellen waar de toekomstige generatie baat bij kan hebben. Kan een opdracht de kinderen van nu helpen om later een veerkrachtige volwassene te worden? Kunnen wij als overheid en partijen samen werken aan woningen voor de toekomst zodat mijn leeftijdsgenoten en ik daarin kunnen wonen als wij met pensioen gaan? Kunnen wij nu pilots starten zodat de kinderen van mijn dochter en haar leeftijdsgenoten daar voordeel van hebben als zij naar school gaan?

Mijn drive ligt in het realiseren van resultaten. Werken aan resultaten in de toekomst is niet altijd lonend, omdat inwoners, professionals en ook bestuurders concrete en zichtbare resultaten nodig hebben, die bijdragen aan de problemen of wensen die zij nu hebben. Werken aan de toekomst is vertrouwen in elkaar hebben om nu het juiste te doen. Het is puzzelen om samen beleidsvoorstellen te maken die voor nu passend zijn en tegelijkertijd een stap voorwaarts doen voor de toekomst. Dit is het meest betekenisvolle resultaat dat ik zou willen bereiken. Ook al zal ik in mijn leven niet per se het resultaat van mijn beleidsvoorstel kunnen zien. Dan heeft het puzzelen niet alleen waarde voor mij, maar misschien zelfs voor een klein deel van de samenleving.

Het bekende versus een nieuwe uitdaging

Mijn grootste puzzel op dit moment is mijn drang om te schrijven in relatie tot mijn behoefte om kunst te maken. Ik heb altijd getekend. Het voelt als magie om je eigen wereld te creëren vanuit het niets op een leeg vel. Er zijn geen belangen af te wegen. Ik volg mijn vingers die zich laten leiden door mijn hoofd. Mijn hoofd laat zich weer inspireren door mijn hart.

Ik heb altijd geschreven. Ik denk net zo lang als ik teken. Naast de gedachte voor mijn kind schrijf ik in de avond van mij af in een dagboek. Ik schrijf al mijn presentaties woord voor woord uit. Ik schrijf infosheets over voeding, energie en misschien ooit over het beleidsvak. In mijn werk schrijf ik werkinstructies, handreikingen, memo’s, collegevoorstellen en brieven aan inwoners.

Ik kan echter maar een keer mijn tijd en energie investeren. Een schrijfdrang zoals deze blog betekent dat ik geen ruimte heb om te tekenen. Waar ik ten diepste bang voor ben is dat ik voor mijn schrijfwerk minder erkenning krijg dan voor mijn beeldende kunst. Ten slotte heb ik voor het tekenen op een kunstacademie gezeten. Ik neem deel aan kunstbeurzen en hang af en toe nog in een galerie.

Met schrijven heb ik zeker wel mijn uren gemaakt, maar ik voel mij een soort van niks. Ondanks de openheid en kwetsbaarheid is schrijven niet mijn professie zoals kunstenaar of beleidsadviseur zijn. Is het schrijven wel mijn investering waard? Durf ik mij over te geven aan mijn eigen behoefte? Houd ik mij liever vast aan wat ik ken en kan en wat jullie al van mij weten? Ga ik voor erkenning of zoek ik een nieuw pad met wegen, mensen en reacties die ik niet ken?

Zo puzzel ik de hele dag door. Puzzelen lijkt nu een stuk ontspannender dan tien jaar geleden. Ik heb niet meer de drang om puzzels zo snel mogelijk op te lossen. Gedachten komen en gaan. Ik vertrouw erop dat de relevante gedachten wel blijven hangen. Ik vertrouw op het leven dat deze de juiste puzzelstukjes op het juiste moment aanreikt. Een soort van intuïtief puzzelen. Cijfers zijn voor mij wel een grote verleiding om te puzzelen. Daar kom ik graag op terug in deel 3. Cijfertjes: mijn favoriete hobby (Dit meen ik serieus)